Ray Davies var frábær, en þetta voru ekki Kinks tónleikar

Það verður að segjast eins og er, að tónleikar Ray Davies í Háskólabíói föstudaginn langa, 14. apríl s.l. voru frábærir. Það var reyndar mjög sérstök upplifun að koma beint á þessa tónleika frá því að taka þátt í lestri Passíusálma Hallgríms Péturssonar í Selfosskirkju, en þar lásum við feðgar, Kjartan T. Ólafsson og bloggarinn sálmana ásamt öðrum góðum mönnum undir forystu séra Gunnars Björnssonar sóknarprests, alla 50, á fjórum og hálfri klukkustund og svo var ekið á löglegum hraða vestur til Reykjavíkur í Háskólabíó til að hlusta á Ray.

Mér þótti vel takast til þótt laus sæti sæjust í salnum. Ray var að kynna hina frábæru sólóskífu sína Other Peoples Lives, sem ég hef grun um að gagnrýnandi Morgunblaðsins Atli Bollason hafi ekki hlustað grannt á eða jafnvel ekki. Hún er mjög góð og textar hans eins og fyrri daginn nokkuð beittir og fjalla um hversdagslega hluti, eins og þeir sem fylgdu lögum Kinks á sjötta áratugnum. En síðan eru meira en 40 ár og ýmislegt hefur breytzt síðan þá, heimsmyndin meðal annars og við verðum að gæta okkar á því að lifa ekki í fortíðinni.

Hljómsveitin var góð og og fór vel bæði með ný og gömul lög. The Kinks verða aldrei eins og þeir voru, sem betur fer, lifni þeir á annað borð. Hvernig hefur enda farið fyrir hljómsveitum sem ætla sér að lifa á fornri frægð? Ákveðinn harður kjarni hlustar á sömu útsetningarnar á sömu gömlu lögunum, sem verða líflaus fyrir vikið, eins og dauf endurgerð af hljómplötum í stað þess að vera lifandi eins og Ray og hljómsveit tókst að gera þau í Háskólabíói. Dæmi um þessa geldu endurvinnslu eru þær tilraunir sem alltaf eru í gangi með Smokie í ýmsum útgáfum og margar endurgerðir the Searchers sem var í miklu uppáhaldi hjá mér þegar ég var barn, og er reyndar enn af hljómplötum. En þessar sveitir gáfust upp fyrir stöðnun sjálfra sín eins og margar aðrar sem ekki verða taldar upp hér. Það verður ekki sagt um Ray Davies sem kannski og vonandi endurvekur Kinks á ný.

Mér fannst dómurinn í Fréttablaðinu mun betri, þótt örlítið skini þar í fýlupoppsstimpillinn úr Moggagagnrýninni. Þó var ljóst að viðhorf stúlkunnar var mun jákvæðara og hún hafði að minnsta kosti hlustað á Líf annars fólks.

Lagalistinn fylgir hér á eftir, en ég saknaði uppáháldslagsins míns með Kinks, Waterloo Sunset og Other Peoples Lives af samnenfdri plötu.

Hvernig halda menn að Rolling Stones væru hefðu þeir haldið áfram að endurvinna sjötta áratuginn? Þeir væru skelfilega leiðinlegir og við hefðu ekki fengið snilldarverk eins og A Bigger Bang, sem út kom á fyrra ári frekar en Other Peoples Lives með Ray Davies. Auðvitað endurtökum við okkur öll, en við getum ekki haldið áfram að gera alltaf það sama alla tíð ella myndi meira að segja endurflutningur á því, sem við hefðum gert bezt og kynnum fyllilega, verða geld vinna, bæði okkur sjálfum og öðrum til leiðinda einna. Ef það er óskin förum við á ball með hljómsveit sem flytur verk annarra og hermir fullkomlega eftir þeim. Myndum við nú, árið 2006, vilja the Beatles a la 1965 Help og Rubber Soul? Ekki fyrir mig takk. Okkur verður öllum að miða fram á veginn. Nóg um það.

Tónleikarnir voru prýðis skemmtun og Ray í miklu stuði og naut sín, var betri en 1970 með Kinks í Laugardalshöllinni. Meira að segja Kinkslögin voru betur flutt núna.

Þetta voru þéttir tónleikar og runnu vel fram, nema í sér íslenzka laginu I´m on an Island, sem var skemmtilega losaralegt en samt þétt, enda æft á hljóðprufunni fyrr um daginn, þótt ég hefði heldur viljað lagið mitt um Terry og Judy á Waterloo stöðinni í London. 

Samtals léku þeir í nærri tvo klukkutíma sem var meira en tvöfalt lengur en 1970 (55 mínútur) og tóku sér hlé á milli til bjórdrykkju.

Lagalistinn eins og ég skráði hann fylgir hér með:

Ray hóf tónleikana kl. 19:47 og tók hlé kl. 20:54 og byrjaði eftir hlé kl. 21:18 (24 mín.) og lauk kl. 22:07. Alls lék hann í 1:56 klukkustund. 1. I’m Not Like Everybody Else2. Where Have All The Good Times Gone3. After the Fall4. All She Wrote5. Oklahoma USA6. This is where I belong7. Village Green8. Sunny Afternoon9. Dead End Street10. I´m on an Island11. Next Door Neighbour12. Creatures of Little Faith13. Over My Head14. The Tourist15. Till the End of the Day Hlé í 24 mínútur 16. Stand up Comic17. The Morning After18. A Long Way From Home19. The Getaway (Lonesome Train)20. Tired of Waiting21. Set Me Free22. All Day and All of The Night23. Lola24. You Really Got Me

Af honum má sjá að af 12 lögum af nýju plötunni voru 9 flutt og 15 Kinks lög. Ekki slæmt heldur mjög gott og ánægjulegt. Enda var það svo við af Kinks kynslóðinni gengum út með bros á vör.

Meira síðar um tónleikanna.

Athugasemdir

[Árni Matthíasson , 23.4.2006 kl. 10:24]

Missti því miður af þessum tónleikum þar sem ég var í útlandinu.

Góður punktur hjá þér um þær hljómsveitir sem lifa aðeins á fornri frægð, eru löngu hættar að skapa og leggja í þess stað hart að sér að reyna að stæla gömlu útgáfuna sem mest þær mega.

Af þessari lýsingu hjá þér skilst mér að Davies hafi farið aðra leið, enda skapandi listamaður, og rifjast upp frábærir tónleikar Robert Plant og hljómsveitar í Höllinni í fyrra þar sem hann spilaði nýja frumlega tónlist og gamla í nýjum frumlegum búningi. Segir sitt hvað menn voru lengi að kveikja á því að hann væri að spila Immigrant Song.